Terugblik op het 2022 circuit seizoen
Hi you! Omdat REDRIDINGBOOTS niet enkel een informational website is maar toch ook best een persoonlijk iets is, dacht ik; waarom neem ik jullie niet even mee in mijn persoonlijke life on 2’s. Met name het deel wat zich afspeelt op het circuit. Vandaar deze terugblik op het 2022 circuit seizoen!
Ik ben de laatste tijd zo geïnspireerd om te schrijven. Niet enkel omdat ik enorm geniet van alle ritjes op de openbare weg en van alle mooie mensen die ik daarmee mag ontmoeten. Maar ik raak ook enorm geïnspireerd doordat jullie mij online zegenen met jullie aandacht voor redridingboots.com. Dat klinkt wat zweverig misschien, maar het is hartverwarmend om te zien hoe dit platform groeit. En om de groep prachtige mensen die het iedere maand bezoeken groter te zien worden met de dag.
Dat betekent enorm veel voor me. Dus een hele oprechte en enorm dankbare DANKJEWEL voor jullie allemaal.
TERUGBLIK OP HET 2022 CIRCUIT SEIZOEN
HOE HET GING EN HOE HET GAAT
Dit 2022 circuit seizoen was fantastisch. Om onze activiteiten even op te sommen; eerst zijn we in maart twee weken naar Spanje gegaan om te rijden op Circuito d’Alcarras. Is er een betere manier om het circuit seizoen te beginnen?! Daarna zijn we één dag naar Zandvoort geweest en totaal 4 dagen op TT Assen. Om het af te sluiten, gaan we nog 3 dagen naar Portimao in Portugal volgende week. Ik ben enorm enthousiast en nerveus tegelijkertijd.
WE STARTEN IN SPANJE
UPS EN DOWNS OP ALCARRAS
Net als in 2021, begonnen we het seizoen in Spanje op Circuito d’Alcarras. We waren hier voor totaal 6(!) circuitdagen met Racecracks, verspreid over twee weken. Ron gaf vooral les, terwijl ik zelf reed. Het eerste weekend was fantastisch. Ik zat nog even in een instructiegroep in niveau 2, maar we waren maar met z’n tweetjes in ons groepje. Dus dat was praktisch privé training.
LEKKER TEMPO
EN VEEL VERTROUWEN
We hadden het tempo er lekker inzitten, maar konden niet ‘all in’. We waren het snelste ‘groepje’ en moesten uiteraard rekening houden met de andere groepen op de baan. We konden enkel inhalen als dat veilig werd geacht. Maar ik voelde me enorm goed op de motor. De R6 had wat problemen bij het terugschakelen van versnelling 3 naar 2, maar we dachten dat dat gewoon aan mij lag. Na twee dagen rijden had ik het idee dat het niet alleen aan mij lag. Maar ze reed nog en had niet non-stop problemen, dus we bleven doorrijden.
Wel was het nu heel duidelijk dat de vering te stug stond voor mijn lichaamsgewicht. Dit hadden we nooit aangepast, dus stond nog afgesteld op Ron’s lichaamsgewicht. Ron zei het eerder al tegen me, dat we daar verandering in aan moesten brengen. Maar ik was eigenwijs en wilde niet luisteren. Persoonlijk vind ik het fijn rijden als de motor wat stugger is afgeveerd. Maar ik moet toegeven dat ik wat inhield tijdens de lichte ‘afdaling’ na bocht 5 op Alcarras. Dan begon de R6 aan de voorkant zo te stuiteren. En als ik hard in de ankers ging, voelde het alsof het achterwiel me steeds een zet na gaf. Uiteindelijk bleek dat de achtervering zo weinig deed, dat de achterband het allemaal opving. No bueno.
HET TWEEDE WEEKEND OP ALCARRAS
NA REGEN KOMT ZONNESCHIJN
We hadden al wat natte sessies in het eerste weekend, maar het tweede weekend was echt heel nat. Het weer zat sowieso niet echt mee tijdens die twee weken. Veel wind en regen. Ik vind rijden in de regen gelukkig niet erg, en ook Ron zit er niet zo mee. Dus regenbanden eronder en gaan! Ik stapte over van de instructiegroep naar de vrij rijden groep.
En man man man, wat ging dat lekker! Ik voelde me heel vertrouwd op de baan en op de R6. Het eerste weekend reden we een 2.05 op de droge baan. In de eerste, zeiknatte sessie van het tweede weekend reed ik een 2.08. Dat betekent dat ik of graag in regen rijd, of dat ik gewoon veel te veel marge houd op de droge baan. Waarschijnlijk is het een combi van beiden.
En ineens zaten de instructeurs achter mij aan op dag twee! Ze vonden dat ik een hele fijne flow had in de regen. Stiekem erg grappig. Één van de instructeurs wilde even voor me rijden om me wat nieuwe dingen te laten zien op de baan. Hij gaf dit van te voren al aan, dus ik wist dat hij op een zeker moment ervoor zou duiken.
OEPS
BEGINNERSFOUTJE
Hij ging me op het semi-rechte stuk voor de laatste bocht netjes voorbij. Helaas had ik weer problemen bij het terugschakelen voor die laatste bocht, waardoor mijn exit waardeloos was. Hij trok dus best een gaatje. Ik slingerde het gas vol open op het rechte stuk en kwam daardoor alsnog met een rap tempo op bocht 1 af. Hij wachtte op me aan het einde van het rechte stuk, maar ik had niet verwacht dat het snelheidsverschil waarmee we bocht 1 ingingen zo groot was. Dat werd dus iets te krap. Ik wilde hem niet onderuit rijden, dus probeerde de snelheid er nog wat uit te halen. Ik pakte de achterrem erbij (stupid, stupid) en raakte vervolgens de achterkant kwijt. Ik voelde de motor op z’n kant gaan en dacht “F*CK”. Ik zag het grind aankomen, dacht “armen in en rollen maar” en rolde zo samen met de R6 het grind in.
Zo ontzettend zonde! De arme R6 zag er gehavend uit. Ik voelde me enorm schuldig, gezien Ron hem net in de winter weer knap had gemaakt.
TERUG IN HET ZADEL
ZOALS MAMA ALTIJD ZEI
Ze zagen me aan het einde van het rechte stuk onderuit gaan. Toen ik weer opstond zag ik Ron naar het einde van de pitstraat rennen. Dus ik zwaaide en stak m’n duimen op om te laten weten dat ik oké was. Ik betwijfel of hij dat gezien heeft, maar hey! A for effort.
Daar gingen we dan, met de pickup truck terug. De motor zag er slechter uit dan hij er werkelijk aan toe was. Het was met name veel kuipschade. Één van de remschrijven was gebogen, maar we konden gelukkig de schijven van onze tweede set wielen voor de R6 gebruiken. En we hadden een reserve clip-on mee, handvat etcetera. De volgende dat stond ze weer klaar om te gaan.
Dus stapte ik de volgende dag ook weer op. Tijdens de eerste twee rondjes voelde het een beetje vreemd om bocht 1 door te rijden. Dit keer was het wel droog. Helaas, eigenlijk! Ik had graag direct weer in de regen gereden. Maar hey, we zaten tenminste weer in het zadel. Toch schudde ik het best vlot van me af en eindigde ik de dag met een 2.07. Best netjes, vond ik. Ik heb enorm genoten van die twee weken. Stiekem toch wel verliefd op Alcarras! En de organisatie door Racecracks was zoals altijd weer fantastisch.
VERING CHECK
DOOR MOTO-TECHNIEK
Toen we thuis kwamen, gaven we de R6 wat liefde. De schade aan het kuipwerk werd opgeknapt en Ron bracht haar naar Dennis van Moto-Techniek om de vering eindelijk aan te passen op mijn gewicht etcetera.
Onze Yamaha R6 circuit motor was altijd zwart met neon geel. Nadat ik haar de grindbak in gooide, konden we die neon gele kleur niet meer vinden. Ron verraste me door een andere kleur te regelen. En gaf haar een baby blauwe look! Eigenlijk moest het ‘pastel turquoise’ zijn, maar eerlijke gezegd is het gewoon heel baby blauw. En ik vind haar er heel tof uitzien in die kleur!
CIRCUITDAG OP ZANDVOORT
NIET MIJN DING
En dus gingen we naar Zandvoort met de R6 in haar nieuwe, baby blauwe looks. Ik ben geen grote fan van Zandvoort met de motor. Ik heb er twee keer eerder gereden met de Suzuki GSX-R. Ik dacht ik geef het een nieuwe kans met de R6, omdat deze zo anders rijdt dan de Suzuki. Maar wederom voelde ik me er niet thuis.
Ik voel me zo opgesloten op dat circuit. Eigenlijk is de baan best breed, maar er lijken overal muren en vangrails te staan. Ik weet dat je daar eigenlijk geen aandacht aan moet geven, maar toch.. het blijft in mijn hoofd spoken. Meh.
Ook moest ik enorm wennen aan de nieuw afgestelde vering. Het voelde zo ‘fluffy’. Heel bouncy. Niet mijn ding! Dus eerlijk gezegd, was ik best wel chagrijnig die dag. Niet mijn favoriete baan om te rijden. Maar toch was het een prachtige dag. We waren daar met een klein groepje fantastische mensen. Het was heel erg tof om hen rond te zien rijden. Ron voelt zich wel enorm thuis op Zandvoort en was die dag eindelijk ‘vriendjes’ met de BMW. Dus evengoed een geslaagde dag.
ASSEN IN JUNI
NO BUENO. ECHT NIET BEST
Ron kon spontaan een extra circuitdag overnemen bij CRT in juni van een vriend van hem. We namen zowel de BMW als de R6 mee. Omdat ik zo klaagde over de schakelproblemen, nam hij de R6 mee om het zelf te kunnen voelen op het circuit. En na slechts twee rondjes wist hij al genoeg; iets was niet goed.
We namen haar mee naar een garage, waar de schakelbak werd nagekeken. Het bleek dat de eerste en tweede versnelling kapot waren. Dus dat werd vervangen en gerepareerd. Dat doet pijn in de portemonnee, maar hey. Je kunt niet rijden met kapotte versnellingen.
TERUG OP ASSEN IN AUGUSTUS
DRIE DAGEN ENORM VEEL PLEZIER
We waren terug op TT Assen halverwege Augustus voor twee dagen rijden met Eybis. Vorig jaar deden we dat ook en dat beviel zo goed dat we die dagen weer hadden geboekt. Dit deden we met een flinke groep, dus gezelligheid gegarandeerd. En ik heb zo genoten! De R6 voelde weer steeds beter. Ik moest nog steeds iets wennen aan de vering, maar het voelde beter en beter.
Op 22 augustus hadden we nog een circuitdag op Assen, dit keer met Racecracks. Ron had heel lief privé les voor me geregeld. Ik kreeg die prevelen van Robin (van roadracinggrunn.nl) in groep 3B. Grappig feitje; we reden een 2.11 in de eerste sessie, wat direct een nieuw PR was voor mij. Hij gaf me enorm veel tips en hielp te te begrijpen hoe ik bepaalde bochten beter door kon rijden. We werkten met name aan snelheid de bocht in, wat een enorm verschil maakte.
Hij hielp me naar een 2.08 op eigen kracht! Als ik niet iets van het gas was gegaan in de laatste sessie, dan had ik de 2.05 aangetikt. Ik voelde me zo vertrouwd. Enkel was ik in de laatste sessie ook vastberaden om over mijn onzinnige ‘knee down’-fobie heen te stappen. Dus besloot ik die knie eindelijk eens normaal uit te steken. En voila. Aan beide kanten was de knee down binnen. Het zit allemaal tussen je oren, dames en heren.
Ik heb heel veel geleerd. Twijfel je om privé lessen te nemen tijdens een circuitdag? Weet je niet zeker of het écht zo’n verschil maakt? Neem het dan van mij aan; dat doet het zeker. Dus doe het. Ik ben enorm dankbaar voor Robin’s hulp en dat Ron het voor me geregeld had. Echt heel lief. Oh, en die vering voelde dit keer ook heel goed!
TT ASSEN IN OKTOBER
EEN BONUS DAG MET EEN NARE VERASSING
Ik zou eigenlijk niet meer op een Nederlandse circuit rijden dit jaar. Maar de fantastisch lieve groep mensen binnen de Racecracks organisatie haalden me over om toch nog één dag te gaan rijden, op 4 oktober.
Helaas waren de schakelproblemen terug. Dit keer tijdens het terugschakelen van 4 naar 3. De R6 leek dan tussen de versnellingen te blijven hangen. Vervolgens sprong ‘ie of terug naar 4 of hij sloeg de 3e versnelling over en sprong door naar de 2e versnelling.
Dat gaf best wat spannende momenten. Het regende praktisch de hele dag, dus we reden veel op een natte baan. Als hij tussen zijn versnellingen schoot, verloor de achterkant alle grip. Daarna vond ‘ie het weer nadat hij in zijn twee schoot. Dat gaf heel veel onrust in de motor.
Weer dachten de mannen dat ik iets verkeerd deed. Dat het schakelpookje niet goed stond of dat ik niet goed ontkoppelde. Ik had het idee dat dit niet zo was. Ron was het uiteindelijk met me eens gelukkig.
TERG IN DE O.K.
WEDEROM OPEREREN
Dus brachten we de R6 terug naar Dennis van MotoTechniek, die de vering ook zo goed voor ons had geregeld. Hij heeft de bak open gemaakt en gaf ons het slechte nieuws; de 3e en 4e versnelling waren ook naar zijn grootje.
Ergens waren we niet verrast, maar toch baal je van zoiets. Dus hij ging aan de slag om het te repareren. Een paar dagen later belde hij Ron weer op, met meer slecht nieuws. Het bleek dat praktisch het hele schakelmechanisme kapot was en vervangen moest worden.
Dat is niet het soort nieuws wat je graag hoort. We moesten er dus ook even overname denken. Dit soort reparaties zijn verre van goedkoop. En omdat ik nog twijfelde of ik door wilde met de R6 of de overstap naar de RSV4 op het circuit wilde maken.
Uiteindelijk besloten we om de versnellingsbak toch maar te laten repareren. Ik kon nog geen afscheid nemen. En een motor verkopen met een kapotte bak is ook niet eenvoudig. Dus Dennis zette zijn magie weer in werking.
DE FINALE VAN HET 2022 CIRCUIT SEIZOEN
IN PORTUGAL
En nu zijn we hier! In november 2022. En staan we bijna klaar om naar Portugal te vliegen voor 3 laatste dagen op Portimão. De Yamaha R6 is bijna klaar, dankzij de vaardigheden van Dennis. Ik ben heel benieuwd hoe ze straks aanvoelt. We halen haar op als we de motoren naar België brengen voor het transport naar Portugal.
Rijden op het circuit van Portimao is een droom die uitkomt voor zowel Ron als voor mij. Het is mijn droomcircuit sinds de dag dat ik de MotoGP coureurs daar voor het eerst zag rijden. Het moet angstaanjagend en mega vet zijn tegelijkertijd.
We rijden daar voor maar liefst 3(!) dagen met No Limits, een organisatie uit de UK. We gaan heen met een groepje vrienden, dus dat wordt sowieso gezellig. Om te zeggen dat ik dol enthousiast ben, is een understatement.
Hopelijk zitten de R6 en ik weer op één lijn. Ze is zo’n fijne, kleine fiets. Ik ben gek op dat ding. Denk je eraan om een circuit motor te kopen? Dan kun je niet mis gaan met een R6. Je krijgt daar echt geen spijt van.
IK HOUD JE OP DE HOOGTE
Dus we sluiten ons 2022 circuit seizoen af in slechts anderhalve week tijd. En je kunt er natuurlijk op rekenen dat ik je alles vertel over onze ervaring op Portimao. Houd redridingboots.com in de gaten. Of blijf op de hoogte via mijn Instagram account. Net wat jij fijn vindt!
Wederom, enorm bedankt dat je dit avontuur volgt en dat je daar jouw steentje aan bijdraagt. Ik vind het fantastisch om dit life on 2’s met jullie te delen. Ride on, toppers! Zie je op straat, of op de baan. xx
