...
Waarom motorrijden? Ik heb het mezelf ook ooit eens afgevraagd. Als jong meisje had ik al een fascinatie voor motoren en auto’s. “Eerst autorijden”, zei mijn vader dan, die vroeger ook motor reed. Mijn ongeduldige zelf had daar moeite mee, maar luisterde braaf.
Na een paar jaar autorijden, hakte ik toch de knoop door en haalde in maart 2018 mijn motorrijbewijs. Met open armen werd ik als een verloren puppy geadopteerd in de wondere wereld van motorrijden. Ik kwam er al snel achter dat iedereen zijn of haar eigen antwoord heeft op de vraag “Waarom motorrijden?”. “Vrijheid”, “Snelheid”, “Adrenaline”, of “De wind in je haar”. Maar wat zorgt er nou voor dat motorrijders zoveel aandacht aan hun motoren geven. Waarom kunnen ze er dagelijks over praten en hun machine soms zelf namen geven?
Het mag overduidelijk zijn dat je een bepaalde liefde moet hebben voor motoren. Iets trekt je aan tot die machtige machines en die machines vragen je zachtjes om met ze op avontuur te gaan.
Die eerste keer dat je opstapt, is alles nog spannend en gek. Voor sommigen voelt het misschien direct als ‘thuiskomen’. Voor mij deed dat het niet. Ik vond het razend interessant en helemaal te gek. Maar het voelde niet direct natuurlijk. Toch ga je door. Waarom? In dat stukje ligt naar mijn inziens de reden waarom je motorrijdt.
De vrijheid die je ervaart tijdens het motorrijden doet iets met je. Niet alleen die wind in je haar of die prachtige omgeving die je zoveel meer meekrijgt op twee wielen. Het is ook de connectie tussen die machtige machine en jezelf. Het is een vertrouwen wat gecreëerd wordt, zowel in jezelf als in de motor en tussen jullie samen. Jezelf continu uit die comfort zone pushen, steeds de grenzen verkennen van jullie samenwerking en ze steeds een stukje verleggen. Die ene keer dat je gefrustreerd afstapt omdat het niet ging zoals je wilde, blijft borrelen. Je laat het niet los en wilt ontwikkelen. Dus stap je weer op, leer je van je fouten en hoppa, ineens gaat het makkelijker. Maar soms gaat het niet zo ‘hoppa’ en is de frustratie ontmoedigend.
Op die momenten waarop je misschien even niet meer op wilt stappen, vraag je dan af “waarom rij ik?”. Voor mij is dat het never ending leerproces en die oprechte glimlach die het met zich meebrengt. Je rijdt voor jezelf en voor niemand anders. Ik denk dat dat moment van stilte in beweging, even alles achter je laten, de reden is waarom motorrijders zo’n connectie opbouwen met hun machines. En je bent niet alleen!
De warmte die je zult vinden als je motorrijdt en die passie deelt met zoveel anderen is hartverwarmend. Of het nu dat praatje is bij het tankstation of dat groetende handje op de weg. Je deelt iets met vele gepassioneerde vreemden die later vaak zelfs vrienden worden. Ook dat is een stukje magie van het motorrijden.