Race Day Terugblik: De Socia ICT 5 Uren van Assen
Het klinkt bijna als een flauwe mop. Een betrouwbare BMW, een vermomde Ducati en een slak besloten mee te doen aan een endurance race van 5 uur.. Dat kan alleen maar slecht aflopen, zou je zeggen. Laat me je in deze terugblik meenemen in ons avontuur, genaamd; de Socia ICT 5 Uren van Assen.
SOCIA ICT 5 UREN VAN ASSEN
MIJN EERSTE ENDURANCE RACE
Mijn eerste endurance race was geweldig, maar niet een race die vlekkeloos verliep. We kwamen behoorlijk wat uitdagingen tegen. Maar hoe kon dat ook anders, als je je als team inschrijft onder de naam ‘Crashtastic’, en zo’n dynamisch trio bent? Maar we overkwamen die uitdagingen. Althans, bijna allemaal. En dat met een grote lach op ons gezicht.
Voordat we doorgaan, wil ik even een enorme DANKJEWEL meegeven aan iedereen die ons heeft geholpen. Aan onze briljante vrienden, die helemaal naar Assen kwamen en het beste gezelschap waren wat we maar konden wensen. Aan alle rijders op de baan, omdat ze zo geduldig met me waren – en me zo netjes voorbij gingen. Aan alle fotografen, vanwege het mooie werk wat jullie leveren. En aan de organisatie, voor het neerzetten van zo’n fantastisch evenement.
HET TEAM
EN DE MACHINES
Oké, daar gaan we! Ik vertel je alles over onze ervaring met de Socia ICT 5 Uren van Assen, een endurance race van 5 uur. Voor het geval dat nog niet duidelijk was.
Als eerste; het team en de machines.
Het team:
Het team van rijders bestond uit Ron, Merijn en mijzelf. Ron is een ervaren circuitrijder, die lesgeeft bij Racecracks. Hij reed eerst op ‘mijn’ Yamaha R6 (eigenlijk is deze nog steeds van hem), maar is afgelopen jaar overgestapt naar de BMW S1000RR.
Merijn is een beginnende circuitrijder, maar hij is er eentje met cheat codes in z’n binnenzak. Zet die man op twee wielen en hij is direct snel. Het maakt eigenlijk niet uit welke motorfiets hij onder zijn kont heeft. Hij is er gewoon altijd snel mee.
En dan heb je mij nog. Weet je nog hoe ik in de introductie zei dat er een slak aanwezig was in deze ‘mop’? Ik hoef je denk ik niet te vertellen wie dat is..
DE MACHINES
GEWAPEND MET TWEE WIELEN
De BMS S1000RR van Ron is waarschijnlijk de enige BMW op aarde die geen errors, storingen of een opgeblazen motorblok heeft. En Merijn’s Suzuki GSX-R 750.. heel eerlijk gezegd, denk ik dat dat helemaal geen Suzuki is. Ik ben ervan overtuigd dat het een vermomde Ducati is. Hij kocht gewoon een Italiaan, met Japanse stickers. Ik mag dat zeggen, want ik heb ook een Italiaanse machine..
Dat blauwe ding blijft maar kapot gaan. En terwijl Merijn echt een handige en technische jongen is, heeft hij geen idee wat er mis mee is. Ten slotte hebben we nog mijn Yamaha R6. En die is fantastisch, mag ik wel stellen. Die loopt echt donders goed.
Omdat ik behoorlijk veel langzamer ben dan Ron of Merijn – en jezelf als team kwalificeren voor een bepaalde klasse gebaseerd is op de gemiddelde rondetijd van het team – liet ik ons meedoen in de ‘Light’ klasse.
Natuurlijk bestond het team niet alleen uit rijders. Een hele groep vrienden kwam langs om ons te steunen, te helpen, ons naar binnen te halen met het pit board, de motoren te tanken etcetera. En ze deden het geweldig. Dit avontuur was niet hetzelfde geweest, en zeker niet zoveel fun als zij er niet waren geweest.
HOE HET VERLIEP
5 UREN VAN ASSEN
Laat me je door het verloop van de Socia ICT 5 Uren van Assen heen praten. Ron en ik arriveerden een dag voorafgaand aan de race, om ons ‘kamp’ op te zetten. We hadden het genoegen om bij team Road Racing Grunn in de pitbox te staan. Een vrolijke groep heren en dames! De motoren ondergingen de technische check en wij trokken alle spullen uit de aanhanger en auto, en zetten ze in de pitbox. Sta je er eigenlijk ooit bij stil hoeveel zooi je wel niet meeneemt naar een race day of circuitdag?!
HET KAMP OPZETTEN
THERE WE GO
We zetten ons ‘kamp’ op – wat eigenlijk betekende dat we de stabilisatie poten van de aanhanger naar beneden lieten – en maakten het bed op. We namen enkele zaken door en sloten vervolgens bij Road Racing Grunn aan voor een drankje en wat gezelligheid.
De volgende dag arriveerde ons team van geweldige vrienden. En Merijn met zijn vriendin, plus natuurlijk de vermomde Ducati. Hij kwam aan en vertelde ons direct ‘Jongens.. hij loopt niet goed’. Niet de beste manier om de dag te beginnen. Maar ach, we gaan er gewoon het beste van maken, dachten we. En wie weet valt het dan wel mee.
Als eerste op de agenda; de vrije training. Om het gevoel te krijgen en je tempo te zoeken, kregen we één uur de tijd om de baan te verkennen. Van ieder team mag er steeds één rijder op de baan zijn. In mijn geval was er weinig tempo te vinden. Maar hey, ik deed m’n best! Het werd direct heel duidelijk dat ik één van de langzaamste rijders van de dag was.
TRAGE PUPPY
"LAAT ME LEVEN, ALSJEBLIEFT?"
Je mag meedoen aan de Socia ICT 5 Uren van Assen als je een PR rijdt van minimaal 2”12’00 op TT Assen. Mijn PR was een 2.05, dus de jongens vonden dat ik mee kon doen. En ja, dat mocht, maar man, man, man.. wat waren de andere rijders snel.
Ron reed deze endurance race in 2022 ook al. I kwam toen helpen en stond de hele dag bij de pitmuur om de rijders om de buurt naar binnen te halen wanneer dat nodig was. Dus hield ik ook de hele dag de rondetijden in de gaten. En ik zweer je; er waren toen veel meer ‘langzamere’ rijders zoals ik.
Het leek alsof er dit jaar een andere sfeer hing. Het leek competitiever dit jaar. Terwijl racers die meedoen aan deze endurance race op voorhand weten dat ze langzame rijders tegen kunnen komen, leek de gemiddelde snelheid en rondetijd een stuk sneller dan vorig jaar.
Maar ook ik wist van te voren waar ik aan mee zou doen, toen ik akkoord ging om mee te rijden met de 5 Uren van Assen. Dus bedacht ik een strategie.
Ik dacht; “Als ik consistent mijn lijnen rijd, weten ze precies waar ik naar toe ga”. En terwijl ik dat deed, hield ik drie bochten wat krapper dan gebruikelijk. Dit waren de drie bochten linksaf, afgezien van Strubben. Dus eerst Ruskenhoek, dan de Bult en als laatste Ramshoek. Ik liet de motor daar wel naar buiten lopen bij het uitkomen van de bocht zoals men zou verwachten, maar niet volledig naar buiten. Ongeveer halverwege de baan, zodat snellere rijders vol op het gas konden gaan en me zo bij het uitkomen van die drie bochten eenvoudig buitenlangs konden inhalen, als ze dat nog niet binnenlangs hadden gedaan.
Het klinkt misschien gek, maar die strategie werkte verdraaid goed! Natuurlijk zetten de echt snelle jongens hun motorfiets er overal naast waar ze maar willen, en zette ze hem er ook aan de binnenkant gewoon naast zodra ze me tegenkwamen en de ruimte zagen waar net aan je grote teen tussen past.
Racers be racers, en ik snap dat. Ik kom net kijken in het race-wereldje. Er deden flink veel ervaren racers mee aan deze endurance race. Ik wist dat van tevoren, dus ik verwachtte niets anders dan dat ik overal waar het kon ingehaald zou worden, op ieder moment.
LACHEN EN ZWAAIEN, JONGENS
VEEL WAARDERING
Ondanks dat ik nieuw ben in dit wereldje, voelde het alsof ik direct geadopteerd werd als een soort verdwaalde kleine puppy. En iedereen was zo vriendelijk. Ik ken een groot deel wel van gezicht, het circuitrijden of via online media, de één beter dan de ander. Maar bijna iedere keer als ik voorbij werd gereden, ging dat op een heel respectvolle manier.
En – tot mijn grootste entertainment en verbazing – kreeg ik van de meesten tijdens het voorbijgaan een aanmoedigend duimpje omhoog, een snelle zwaai of een klein ‘voetje van waardering’. Dat gaf me toch iedere keer weer een glimlach op mijn gezicht. En ik werd écht veel voorbij gereden die dag. Dus die lach zat praktisch de hele dag op m’n gezicht.
Dat is ook één van de elementen, die ik zo mooi vind van deze sport en wereld. De gedeelde liefde en passie voor alles. De lol in de pit box, de praatjes in de avond bij de BBQ, een biertje of colaatje na, de steun op de paddock en op de baan. In één woord; genieten.
VAN TRIO
NAAR DUO
Dus, mijn rondetijden brachten ons niet hoog op het scorebord. Ron reed goed, en zette een paar snelle rondjes. Merijn reed ook rap, maar de vermomde Ducati deed wat ‘ie het beste doet. En dat is protesteren. Fair enough, hij zei van te voren al “Jongens, hij loopt niet goed”. Na twee rondes stopte de GSX-R met het lopen van hoge toeren. Dan liep ‘ie niet harder dan 7.000 rpm. Wat praktisch half-gas is.
En half-gas is niet rap.
In een race zoals deze, waar men verwacht dat je minstens een bepaalde rondetijd en dus snelheid rijdt, is dat natuurlijk best gevaarlijk. Dus reed Merijn twee rondjes per stint, terwijl Ron en ik 45 minuten vol probeerden te rijden per stint.
Ieder semi-strategisch persoon zou zeggen “Het zou efficiënter zijn als Merijn helemaal niet meer zou rijden”. Gezien het meer tijd kost om binnen te komen, de transponder over te zetten naar de volgende motor en rijder en weer de pitstraat uit te rijden, dan dat hij goed kon maken in die twee rondjes.
Maar we hadden ons niet ingeschreven om te winnen. We deden mee voor de lol en fun, en vooral om ervaring op te doen. Merijn ook. Dus besloten we met z’n allen dat hij gewoon de rondjes zou rijden die hij wilde en kon rijden.
45 MINUTEN
VOL GAS
Laat me direct maar eerlijk zijn. Ik vond het een moordslag. 45 minuten lang, zo hard mogelijk rijden. Dat is lang, kan ik je vertellen. En iets waar ik absoluut niet aan gewend ben.
Tijdens een normale circuitdag rij je 15 tot 20 minuten per sessie. En ik kom dan vaak al binnen voordat de finish vlag gezwaaid wordt. Dus yep, het sloopte me volledig om hetzelfde te doen voor 45 minuten lang.
Dit resulteerde in langzamere rondetijden. De meesten zaten rond de 2.07 en 2.08. Op een gegeven moment werd ik echt moe en zakte het zelfs naar 2.10. Toen wist ik dat het niet goed zat. Ik stak m’n voet uit en kwam het volgende rondje binnen.
De jongens hadden mijn uitgestoken voetje gemist, helaas. Dus er stond niemand klaar om de baan op te gaan. Aangezien we toch niet voor een podiumplek gingen, was het geen ramp. Maar dat is wel iets om van te leren voor volgend jaar.
Wat betreft het rijden zelf, kan ik wel stellen dat Ron de dag heeft gered. Hij reed de meeste rondes en zette de snelste tijden neer. Maar ik ben enorm trots op ons hele team. Merijn ging heel goed om met al het gedoe met zijn Duczuki, en ik deed mijn best om mijn plek op de baan te claimen en mijn eigen ding te doen.
Al onze vrienden hielpen ons fantastisch goed, hadden een heerlijke lunch voorbereid om te snoepen tussendoor en steunden ons in alles. Ik denk dat ik voor iedereen kan spreken als ik zeg dat we een geweldige dag hebben gehad.
EEN DAG OM NOOIT TE VERGETEN
SOCIA ICT 5 UREN VAN ASSEN
Ondanks dat ik me enorm ondergekwalificeerd voelde om mee te rijden met deze race, heb ik persoonlijk heel veel geleerd. En heel eerlijk gezegd, voelde het ook heel fijn om zelf niet zoveel in te hoeven halen en vooral ingehaald te worden. Op een hele respectvolle manier! Dat is iets wat ik over een gemiddelde circuitdag niet kan zeggen.
Ook reed ik toch nog een nieuwe PR, met één rondje van 2.04. Wat vooral heel fijn voelde, was dat ik 2.07 en 2.08 kon rijden, terwijl ik moe was en mijn gebruikelijke – enorme – veiligheidsmarge behield.
Ik wilde de dag niet verpesten door te vallen, dus die enorme veiligheidsmarge die ik altijd al houd, hield ik hier ook. In mijn ‘normale’ marge passen al 3 andere motorrijders, één olifant en 10 puppy’s, dus dat belooft goede resultaten voor mijn rondetijd als ik die marge eindelijk eens wat verlaag.
MEER SNELHEID TE HALEN DUS!
Maar voor nu, ben ik vooral heel trots op hoe we het hebben gedaan. Zou ik de Socia ICT 5 Uren van Assen weer rijden? Absoluut. Maar het zou dan wel fijn zijn als ik iets harder reed, zodat ik niet het gevoel heb continu in de weg te rijden..
Sorry voor alle snelle jongens, dat ik zo traag was. Ik deed mijn best. En een enorme dankjewel, voor het zo netjes voorbij gaan. Ik vond het een eer om mee te rijden en heb intens genoten. Op naar de volgende!
