Knappe Klassieker: de Kawasaki ZXR-750
De volgende Knappe Klassieker in onze spotlight is de Kawasaki ZXR-750. And daarmee ook de ZXR750R. Natuurlijk kunnen we dit vierde Japanse merk en hun bekende sportmotor uit de middenklasse niet vergeten. Het is een directe concurrent van de Honda RC30, de Yamaha OW01 en de Suzuki Slabby. Laat ons je meer vertellen over deze beruchte groengekeurde superster.
Een tijd geleden liet ik mijn oog vallen op een ZX-7R uit 1996. Uiteindelijk kocht ik hem niet. Mijn portemonnee hield me tegen. De minder zeldzame varianten zijn niet zo duur, maar ik moest even prioriteit geven aan andere zaken. Maar ik heb nog steeds een enorme zwakte voor die bolle wangen en de ondeugende ‘fox eyes’ van het 1996 model.
DE KAWASAKI ZXR-750
EEN 750 CC NINJA
De originele Kawasaki ZXR-7 werd geïntroduceerd in 1988. Van 1989 tot en met 1995 noemde Kawasaki het model ‘ZX7 Ninja’ in de Verenigde Staten en ZXR-750 in Europa en de rest van de wereld. Want dat is praktisch, snap je? Nee, wij ook niet. Maar goed, we gaan door! De homologatie versie heet de Kawasaki ZX7R en de ZXR-750R.
DE 750 SPORT BIKE HYPE
GAME ON
Kawasaki kon uiteraard niet achterblijven in de 750 cc sportmotor hype. Dus ontwikkelden ze hum 750 cc Ninja. De ZXR-750 had een 749 cc vier in lijn viertakt motorblok. Het model rivaliseerde qua populariteit met de 750 cc sportmotoren van de andere Japanse merken. Maar eigenlijk was de ZXR-750 niet opgewassen tegen concurrenten zoals de Suzuki GSX-R 750. De Kawasaki was simpelweg te zwaar vergeleken met de rivalen. Maar het rijgedrag was best goed, de motor voelde stabiel op de wegen en zag er verdraaid goed uit. En daarmee vergaarde het model een flinke horde fans.
KAWASAKI ZXR-750 SPECIFICATIES
IN HET KORT
Motorblok: 749 cc dwarsgeplaatste 4 cilinder viertakt
Vermogen: 105.3 pk @ 10.500 tpm
Zithoogte: 770 mm / 30.3 inches /
Brandstofsysteem: Carburateurs
Drooggewicht: 205 kg / 451.9 lbs
Topsnelheid: 245.5 km/u / 152.5 mpu
GESCHIEDENIS VAN DE KAWASAKI ZXR-750
HET HELE ALFABET
In 1989 introduceerde Kawasaki de ZXR H1, welke in de VS ZX7 genoemd werd. De H1 leek op het eerste model van de ZXR-7. De motor had 105 pk en een drooggewicht van 205 kilo. Geen gekke getallen voor die tijd. Als je alle modellen en versies van de ZXR-750 op een rij zet, valt de H1 op dankzij de iconische ronde dubbele koplampen. Iets wat je terugziet in veel bekende sportmotoren uit de jaren 80.
Na de H1 kwam de H2 in 1990. Ondanks dat de H2 veel op de H1 leek wat betreft het uiterlijk, ondergingen zowel het motorblok als het frame behoorlijk wat veranderingen. Hierdoor passen veel onderdelen van de H1 niet op de H2 en vise versa. Dit maakte en maakt het lastig om reserve onderdelen te vinden. De H2 kwam met 107 pk en een drooggewicht van 200 kilo.
In 1991 werd de ZXR-750 vernieuwd. De ZXR J1 en J2 zagen het licht tussen 1991 en 1992. Interessant feit; Kawasaki begrensde de J modellen tot 100 pk. Normaal is het niet zo lastig om zo’n begrenzing eraf te halen, maar met deze twee modellen lijkt het bijna onmogelijk. Bijzonder, interessant en vreemd tegelijk.
De J modellen waren de eerste ZXR versies met upside down vering. Ook waren ze wat lichter in gewicht dan hun voorgangers, met zo’n 195 schone kilos.
VAN J NAAR K
EN ZO VERDER
De race varianten van de J modellen kregen de letter K mee. Je vindt de K1 en de K2. Dit waren de homologatie superbike specials en werden in gelimiteerde aantallen geproduceerd. Ze hadden hetzelfde frame als de J modellen, maar kregen een onbegrensd motorblok mee. Hierdoor kreeg je een zeer nette 121 pk onder je billen, met een drooggewicht van 190 kg. Ook hadden ze Flat Side carburateurs, een close ratio versnellingsbak waarbij de versnellingen dus kort op elkaar aansluiten en volledig instelbare vering.
De ZXR-750 L modellen kwamen op de markt tussen 1993 en 1995. De L modellen waren de eerste die Ram-air meekregen. Ze hadden één luchtinlaat aan de linkerkant van de koplampen. Dit type kreeg het motorblok uit de K racemodellen mee en had een keurige 119 pk en een drooggewicht van 205 kg.
Ook in deze bouwjaren werden er homologatie modellen gemaakt. Deze kregen de letter M mee. Je vindt de ZXR-R M1 uit 1993 en de ZXR-R M2 uit 1994. Weet je nog wat we in eerdere artikelen uit de Knappe Klassiekers serie vertelden over die ‘R’? Des te meer ‘R’-tjes in de naam, des te sneller de motor wordt. Er is totaal geen wetenschappelijk bewijs om dit statement te onderbouwen. Maar dat is gewoon hoe het werkt in de racewereld. De ZXR-R M1 en M2 kregen 121 pk mee en een drooggewicht van 200 kg.
NIET LANGER DE ZXR
HI ZX-7R!
In 1996 liet Kawasaki de ZXR naam vallen en trok de naam gelijk voor alle landen. Men ging door met de ZX-7R benaming tot 2003. Deze modellen kregen de letter P mee. Dit resulteerde in de P1 in 1996 tot en met de P7 in 2003. De nieuwe ZX-7R had een kortere slag en bredere boring. Hierdoor kreeg de motorfiets meer midrange power. Het P model is te herkennen aan de dubbele luchtinlaat (eentje aan beide kanten van de koplampen), de ‘fox eyes’ en de in instelbare vering.
Ook dit keer kwam Kawasaki met een homologatie model om mee te kunnen doen aan het wereldkampioenschap Superbike. Dit model werd de Kawasaki ZX-7RR.
DE 1996 KAWASAKI ZX-7R
NIETS SPECIAALS, TOCH FANTASTISCH
De 1996 Kawasaki ZX-7R mag dan zwaar zijn vergeleken met de snelle rivalen, maar de motor valt op dankzij de precisie in de voorkant van de fiets. Als je wilt, kun je de motor overal in een bocht kwijt. De voorkant geeft – zeker voor een motorfiets van haar leeftijd – erg veel feedback. Je weet precies waar de voorkant heen gaat. Het is van de fabriek af niet de meest makkelijk instuurbare motor. Maar dat valt eenvoudig op te lossen door de achterkant iets omhoog te zetten. En om er banden onder te gooien met een iets scherper profiel.
Qua motorblok zette de Kawasaki ZX-7R geen nieuwe standaard. Maar ook vandaag de dag is het gewoon een prima motorblok. En met 110 pk op het achterwiel is het evengoed best een rap fietsje. Zeker voor toentertijd was dat heel respectabel. Bedenk je ook even dat motorkleding met airbags toen zeker nog niet standaard was.
In 1996 had de Kawasaki ZX-7R nog steeds carburateurs. De één maakt een sprong van geluk als hij of zij dat hoort, de ander wordt daar niet zo blij van. Een motor met carburateurs heeft een bepaalde magie over zich. Maar als je er niet zo bekend mee bent, kan de motor een klein mysterie voor je zijn.
Het betekent simpel gezegd; de motor loopt enorm soepel als alles goed en met enige liefde onderhouden is. Hij valt uit zodra het buiten koud en vochtig wordt en dit de motor wat ‘bevriest’. En het kan gecompliceerde problemen geven zodra de motor een hoge kilometerstand bereikt. Voor de één klinkt dat als een nachtmerrie. Voor de ander klinkt dat als een avontuur.
GEEN HOOGSTAANDE KWALITEIT
WEL HEEL DEGELIJK EN BEHOORLIJK RACY
De Kawasaki blinkt niet uit in zijn kwaliteit. Zeker na behoorlijk wat jaren slijt de vering sneller dan je lief is. Pijpen gaan roesten en de lak valt van de wielen en de remklauwen. Maar hij werd ook niet gemaakt om alleen maar mooi te zijn. Hij werd gemaakt om mee te rijden. En mee te racen. Dus ik gok dat Kawasaki ze niet maakte om 40 jaar mee te gaan. Toch hebben velen de tand des tijds overleefd en vind je ze nog regelmatig.
RACING ROOTS
HOOFD NAAR BENEDEN, BILLEN OMHOOG
Vind je er eentje naar je zin? Houd er dan rekening mee dat de race roots van de Kawasaki ZX-7R flink aanwezig zijn. Hij doet wat hij moet doen. Rap rijden. De ZX-7RR mag dan minder succesvol zijn geweest dan de Honda RC30, toch biedt het groene monster veel plezier op circuitdagen. De zitpositie is racy. Dat betekent; hoofd naar beneden, billen omhoog. En je dient die derrière op een dun laagje materiaal te proppen, wat men vaak ‘het zitje’ of zadel noemt. Sommigen vinden de ZX-7R comfortabel, de meesten niet.
De hendels voor een passagier op de achterkant van de motor ogen wellicht uitnodigend. Maar laat je niet misleiden. Er is weinig ruimte voor de passagier om een stel benen op te kunnen vouwen.
Één ding waar de Kawasaki wel in uitblinkt, is middelmatigheid. Alles was net niet zo goed als het had kunnen zijn. De ZX-7R kon beter gebouwd zijn. Met een hogere kwaliteit. De tellers op het dashboard konden minder dicht op elkaar staan. De spiegels konden meer zicht geven. De koplampen konden beter werken. Helderder zijn. Maar hé, ze zien er wel goed uit en geven de motorfiets een lieve look.
CONCLUSIE
De ZXR-750 is niet zo overweldigend. En precies daarom vind ik hem fantastisch. En staat hij trots in het rijtje tussen onze Knappe Klassiekers. De Yamaha OW01 mag dan een betere racemotor in het algemeen zijn, maar hij heeft één ding gemeen met de ZX-7R; de looks. Zowel de Yamaha als de Kawasaki vragen vriendelijk om je aandacht terwijl de motor bescheiden in de hoek van de kamer staat. Of in de garage. Zet een ruimte vol met motorfietsen en ze springen er direct tussenuit. Dat is hoe goed ze eruit zien.
Koop je een motor puur voor de looks? Waarschijnlijk niet. Niet altijd, althans. Niet als je op zoek bent naar een motor waar je ook daadwerkelijk regelmatig op wilt rijden. Maar als je het niet erg vindt om de motorfiets de aandacht te geven waar ‘ie zo vriendelijk om vraagt, en misschien nog een beetje extra omdat je er simpelweg zo gek op bent.. dan is de ZX-7R een perfecte motor. De Kawasaki laat zien dat een motorfiets niet altijd maar de lichtste of snelste hoeft te zijn of de nieuwste technologie hoeft te hebben om toch enorm populair te zijn.
